„Diabły i święci” Jeana-Baptiste’a Andrei to powieść o sieroctwie, o niezatartym wpływie, jaki wywiera na nas dzieciństwo, oczywiście o miłości, a wreszcie i o muzyce, która pomaga, ocala, a czasem staje się czystą esencją życia. Czego kwintesencją są sonaty Beethovena.
To muzykę Beethovena gra 69-letni bohater powieści w różnych miejscach publicznych, na lotniskach i dworcach, od pół wieku czekając na kobietę, w której zakochał się we wczesnej młodości w niezwykłych i jakże smutnych okolicznościach. Jako sierota (rodzice zginęli w katastrofie lotniczej) trafił bowiem do placówki niewiele różniącej się od rosyjskiej kolonii karnej, a kierowanej przez osobników, którzy – jak się zdaje – świetnie odnaleźliby się w rzeczywistości choćby Auschwitz. Tyle że jest to placówka kierowana przez „wielebnego” opata i jego prawą rękę, ewidentnego sadystę i dewianta.
© ℗
Materiał chroniony prawem autorskim.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.