„Skóry pozdzierać! Popalić!” – zakrzyczała młodzież, nie dając starym dojść do słowa.
Piotrowski uciszył wrzask gestem ręki i rzekł gniewnie:
„Kto chce męczyć, ten wart, abym mu mordę obił. Cóż to my, poganie?! Ludojady dzikie?! Trzeba ukarać porządnie, ale po chrześcijańsku i po gospodarsku”.
Czy ta scena sądu nad rabusiami z powieści „Nadberezyńcy” Floriana Czarnyszewicza może skłonić do refleksji nad tym, czym jest polskość? A czy nie skłania do tego los pisarza, „nadberezyńca”, który skończył cztery klasy polskiej szkoły, w 1924 r. wyemigrował do Argentyny, gdzie pracował fizycznie w rzeźni i napisał cztery wspaniałe powieści, dziś mało komu w Polsce znane? Czy tak nietypowy życiorys mówi coś o najnowszej historii Polski? Jakie znaczenie ma dziś polskość „nadberezyńców” sprzed 100 lat? Czy mogą oni być dziś zrozumieni w swej kresowej mowie, tęsknotach, brawurze i tragicznym losie? Czy pamięć o nich jest jeszcze częścią polskości A.D. 2025?
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.