Sakramenty. Bierzmowanie

Sakramenty. Bierzmowanie

Dodano: 
Kościół. Zdjęcie ilustracyjne
Kościół. Zdjęcie ilustracyjne Źródło: Pixabay / Domena publiczna
Jeden z trzech sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Nie tylko udziela łaski, ale wyciska niezatartą pieczęć, dlatego przyjmuje się go tylko raz w życiu. Bierzmowanie jest dopełnieniem chrztu uzdalniającym do odważnego wyznawania wiary i dawania świadectwa. Czy jest konieczny?

Sakrament bierzmowania (łac. confirmatio) wraz z chrztem i Eucharystią należy do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego i jego przyjęcie jest koniecznym dopełnieniem łaski chrztu. Przez bierzmowanie ochrzczeni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej (KKK1285). Podczas bierzmowania zatem potwierdzamy przynależność do Chrystusa i Kościoła, zobowiązujemy się do apostolskiej odpowiedzialności, a z drugiej strony otrzymujemy łaskę potrzebną do wypełnienia tej misji. Sakramentu bierzmowania, podobnie jak chrztu, którego jest dopełnieniem, udziela się tylko jeden raz. Szafarzem sakramentu jest biskup.

Bierzmowanie. Znaki i obrzędy

Gest wkładania rąk wywodzący się z Pięćdziesiątnicy, zgodnie z poleceniem Chrystusa kontynuowany przez Apostołów, nadal ściśle związany jest z bierzmowaniem. Bardzo wcześnie do gestu wkładania rąk dodano namaszczenie wonną oliwą (krzyżmem). Jest to tradycja kultywowana zarówno przez Kościół wschodni, jak i zachodni. Nadal najważniejszym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki szafarza i słowami: "Przyjmij znamię daru Ducha Świętego". Wyrazem jedności sakramentów wtajemniczenia jest celebracja bierzmowania podczas Eucharystii oraz odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych.

Bierzmowanie. Dla kogo?

Dla każdego ochrzczonego. Bierzmowanie może i powinien przyjąć każdy, kto został ochrzczony – czytamy w KKK (1306). W Kościele zachodnim jako odpowiedni czas do przyjęcia sakramentu bierzmowania uznawany jest „wiek rozeznania”, ale w przypadku zagrożenia życia można bierzmować nawet małe dzieci. W Kościołach wschodnich bierzmuje się niemowlęta, zaraz po chrzcie, podkreślając jedność wtajemniczenia chrześcijańskiego. Praktyka Kościoła łacińskiego, wyraźniej ukazuje natomiast więź bierzmowanego z biskupem, a tym samym z wspólnotą wiernych. Kościół katolicki duży nacisk kładzie na przygotowanie młodzieży do bierzmowania. W Polsce są to na ogół trzy ostatnie lata szkoły podstawowej i obejmują: udział w katechezie szkolnej, systematycznych spotkaniach formacyjnych w parafii, celebracjach liturgicznych, a także rekolekcjach czy dniach skupienia. Bierzmowanie dorosłych również powinno być poprzedzone specjalnym przygotowaniem w odrębnych grupach, np. dekanalnych lub diecezjalnych. Formacja, zarówno młodzieży, jak i dorosłych ma pogłębić wiarę i poczucie przynależności do Kościoła, a także zachęcić do podjęcia apostolskiej odpowiedzialności. Przyjmując bierzmowanie, trzeba być w stanie łaski uświęcającej.

Bierzmowanie. Imię

Czy kandydat do bierzmowania musi wybrać nowe imię? Niekoniecznie, zwłaszcza, jeśli nosi imię świętego, który jest wzorem chrześcijańskiego życia. Konferencja Episkopatu Polski w specjalnych wskazaniach zachęca kandydatów do zachowania imienia chrzcielnego, by podkreślić ścisły związek bierzmowania z sakramentem chrztu. Zmiana jest uzasadniona, jeśli imię chrzcielne nie jest związane z patronem chrześcijańskim lub przemawiają za nią określone racje duszpasterskie. Tak czy inaczej, kandydat powinien znać życiorys swojego patrona i wiedzieć jakie jego przymioty chciałby naśladować.

Bierzmowanie. Świadek

Podczas ceremonii bierzmowanemu towarzyszy świadek. Kto może pełnić taką funkcję? Przede wszystkim musi to być praktykujący katolik, najlepiej jeden z rodziców chrzestnych kandydata, by wyraźnie zaznaczyć jedność obu sakramentów. Jeśli nie jest to możliwe, świadkiem może zostać osoba, która już przyjęła wszystkie sakramenty inicjacji chrześcijańskiej i ukończyła 16. rok życia. Jeśli świadek bierzmowania nie jest znany proboszczowi powinien przedstawić stosowne zaświadczenie z parafii swojego zamieszkania. Świadkami nie mogą być naturalni rodzice bierzmowanego.

Rezygnacja z bierzmowania. Konsekwencje

Sakrament bierzmowania jest dopełnieniem chrztu, więc każdy ochrzczony, pragnący żyć po chrześcijańsku, nie może zaniedbać jego przyjęcia. Rezygnacja z bierzmowania to nie tylko pozbawienie się łaski, ale również pewne ograniczenia formalne. Bez sakramentu bierzmowania nie można:

– wstąpić do seminarium duchownego, ani tym bardziej godziwie przyjąć święceń (KPK, kan. 242 § 2; kan. 1033);
– wstąpić do nowicjatu, czyli rozpocząć życia zakonnego (KPK kan. 645 § 1);
– zostać rodzicem chrzestnym (KPK 874 § 1, punkt 3);
– być świadkiem innego bierzmowanego (KPK, kan. 893 § 1).

Także od zamierzających zawrzeć sakramentalne małżeństwo wymaga się, by wcześniej przyjęli sakrament bierzmowania, o ile tylko jest to „możliwe bez poważnej niedogodności”(KPK, kan. 1065 § 1).

Sakrament bierzmowania. Dar i zobowiązanie

Bierzmowanie nazywane jest sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Dlaczego? Bo uzdalnia wierzącego do jej osiągnięcia. Sakrament ten to również wielkie zobowiązanie do świadectwa wiary oraz do odpowiedzialności za Kościół. Czy to łatwe zadanie? Na pewno, nie. Ale bierzmowanie przynosi dary Ducha Świętego (mądrości, umiejętności, rady, męstwa, rozumu, pobożności i bojaźni Bożej), które to dzieło umożliwiają. „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi” – słowa Jana Pawła II wypowiedziane 2 czerwca 1979 roku w Warszawie, dobitnie pokazały, że Duch Święty zmienia dzieje świata.

Małgorzata Wróblewska-Borek

Czytaj też:
Odłamy chrześcijaństwa
Czytaj też:
Hostia. Czym jest?

Źródło: DoRzeczy.pl
Czytaj także