Komołowski urodził się w 1948 roku w Czaplinku. Od 17 do 30 sierpnia 1980 uczestniczył w strajku w Stoczni Szczecińskiej. W 1982 współorganizował podziemne struktury „Solidarności” w Szczecinie. W latach 1988–1989 współtworzył Międzyzakładowy Komitet Organizacyjny „Solidarności”. Był wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez służby PRL.
Do Sejmu dostał się z listy Akcji Wyborczej Solidarność, gdy wystartował w 1997 roku. Od 31 października 1997 sprawował urząd ministra pracy i polityki socjalnej, a w latach 1999-2001 był wicepremierem oraz ministrem pracy i polityki społecznej w rządzie Jerzego Buzka.
Po raz drugi Komołowski uzyskał mandat posła w 2007 roku jako bezpartyjny kandydat z listy Prawa i Sprawiedliwości. Jednak po kilkunastu dniach wraz z Maciejem Płażyńskim wystąpił z klubu parlamentarnego PiS. W wyborach w 2011 kandydował bez powodzenia na senatora z własnego komitetu wyborczego.
W latach 2000-2015 był prezesem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. W 2010 roku został wybrany na stanowisko prezesa Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. W lutym 2015 był mediatorem w konflikcie między zarządem a pracownikami Jastrzębskiej Spółki Węglowej.