W okresie zaborów akcentowanie jedności między Gdańskiem, Poznaniem i Wrocławiem, czyli wszystkimi ziemiami dzielnicy pruskiej (większej niż zabór pruski), było ważnym elementem podkreślania przez społeczność polską, że z Prusakami nie jest jej po drodze. Tak było w okresie Wiosny Ludów, gdy powstawała Liga Polska obejmująca działaniem całą dzielnicę pruską.
Działacze Ligi, umownie rzecz nazywając, wywodzący się z Poznania, Gdańska i Wrocławia, za swój cel zasadniczy uważali przeciwstawienie się ogłoszonej z trybuny parlamentu frankfurckiego (niemiecka Konstytuanta, w której większość mieli demokraci i liberałowie różnych odcieni) w lipcu 1848 r. zasadzie „zdrowego egoizmu narodowego”. Przewidywała ona, że do przyszłych zjednoczonych – nie „odgórnie” przez Prusy „krwią i żelazem”, ale zupełnie „wolnościowo” i „oddolnie” – Niemiec należeć miała zdecydowana większość Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Liga Polska – od Poznania do Wrocławia – stawiała temu stanowcze weto, organizując życie polskie na gruncie „robót organicznych”.
© ℗
Materiał chroniony prawem autorskim.
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.