Bł. Honorat Koźmiński – życiorys
Wacław Koźmiński urodził się w październiku w 1829 roku w Białej Podlaskiej. Pochodził z rodziny inteligenckiej. Był najstarszy z trójki rodzeństwa, miał jeszcze dwie młodsze siostry. W młodym wieku, Wacław był zdolnym uczniem. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na wydziale budownictwa Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Jednak, poświęcając się nauce zaniechał praktyki religijne w gimnazjum, a w czasie studiów Wacław całkowicie odszedł od Boga.
W kwietniu 1846 r. został aresztowany przez carską policję pod zarzutem udziału w spisku. Osadzono go w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wówczas ciężko zachorował. To był również czas nawrócenia Wacława. CzW wias rekonwalescencji przyniósł mu refleksje i pozwolił powrócić do wiary.
W więzieniu Koźmiński przebywał prawie rok. Po tym czasie, ponownie podjął studia, lecz tym razem, prowadził bardzo surowy tryb życia. Studia ukończył w 1848 roku. W tym samym roku, w grudniu wstąpił do klasztoru kapucynów. Po niecałych dwóch tygodniach Wacław Koźmiński przyjął habit zakonny, a wraz z nim imię Honorat.
Życie zakonne Honorata Koźmińskiego
Dokładnie rok po wstąpieniu do zakonu, Honorat przyjął pierwszą profesję. Przełożeni kazali mu przygotowywać się do kapłaństwa, choć sam Honorat chciał zostać bratem zakonnym. W listopadzie 1852 roku Honorat Koźmiński przyjął święcenia kapłańskie. Do tego czasu zdążył ukończyć studia teologiczne. Niedługo po tych wydarzeniach został wybrany na sekretarza prowincjała oraz lektora teologii. Był także profesorem retoryki. Został spowiednikiem nawracających się.
Honorat Koźmiński posługiwał w III Zakonie św. Franciszka w Warszawie. Odznaczał się głęboką religijnością. Troszczył się o losy człowieka, czym zjednywał wielu dla Chrystusa. W 1861 roku, decyzją władz carskich Honorat został przewieziony do Zakroczymia pod Warszawą. Tam tworzył grupy tercjarek.
Ok. 1889 roku o. Honorat Koźmiński zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o zatwierdzenie zakonów bezhabitowych. Jeszcze w tym samym roku dostał zgodę. W taki sposób powstało 26 stowarzyszeń tercjarskich. Z biegiem lat na ich gruncie zaczęły powstawać liczne zgromadzenia zakonne.
Ostatnie lata ojca Honorata Koźmińskiego
Ojciec Honorat zasłynął z odnowienia życia zakonnego. W czasie swojego życia utworzył nową formę zakonną, która jest zbliżona do dzisiejszych instytutów świeckich. Do dziś istnieją trzy zgromadzenia honorackie habitowe: felicjanki, serafitki i kapucynki, a także czternaście bezhabitowych, które były utajone przed carskim zaborcą. Wszystkie zgromadzenia o. Honorata podejmowały przede wszystkim pracę apostolską i charytatywną. Jednak w 1893 r. na terenie Królestwa powstał ruch mariawitów, który zaszkodził posłudze o. Koźmińskiego. W wyniku tego w 1908 roku biskupi postanowili zreorganizować zgromadzenia o. Honorata, a decyzja ta została zatwierdzona przez sam Watykan. Tym samym o. Honorat nie mógł już kierować swoimi zgromadzeniami.
W 1895 r. o. Honorat Koźmiński został komisarzem generalnym polskiej prowincji kapucynów w Nowym Mieście nad Pilicą. Prowadził również działalność pisarską, odnosząc się do aktualnych wydarzeń i poruszając kwestie społeczne. Wiele godzin spędzał w konfesjonale. Był gorliwy w zdobywaniu dusz dla Chrystusa. Zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 r. Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 16 października 1988 r.
Czytaj też:
Przegląd religijny: Nazwano mnie Dolindo, co oznacza ból. AutobiografiaCzytaj też:
"Świadek chwały krzyża". 20 lat temu ojciec Pio został kanonizowany