Przywódca Białej Rady, jednen z głównych w Śródziemiu obrońców Dobra, któremu „oddał nieocenione usługi” uznał jednak, że korzystniejszy dla niego jest sojusz ze złem. Próżność i przekonanie o własnej potędze podpowiadały mu, że w układzie takim będzie stroną równorzędną, jeśli nie dominującą − w istocie odegrał jedynie rolę pachołka Złego Władcy. Ostatecznie stracił znaczenie oraz moc i stał się Sharkeyem – złośliwym, ale bezsilnym starcem, zdolnym już tylko do tego, by dla zemsty niszczyć hobbitom ogrody i wycinać drzewa.
Michnik, niegdyś wpływowy i powszechnie podziwiany, uważany za wyrocznię moralną i mesjasza wolności, kończy karierę równie groteskowo – pisze Ziemkiewicz. Jedyną satysfakcją przegranego polityka i skompromitowanego moralisty stało się gnębienie wrogów na salach sądowych. Czy jednak u Michnika jego dawny antykomunizm to autentyczna postawa? Czy tylko cwany, polityczny teatrzyk obliczony na to, by w duchu filozofii Gramsciego przekształcić Polskę w lewicową utopię? O tym w najnowszym “Do Rzeczy” Rafał A. Ziemkiewicz w artykule “Zagadka Adama Michnika”.