Ksiądz, biskup, a następnie arcybiskup Antoni Baraniak przez wiele lat znajdował się w cieniu innych wybitnych hierarchów takich jak prymasi Polski August Hlond i Stefan Wyszyński czy metropolita krakowski kard. Karol Wojtyła. Dzisiaj wiemy na jego temat znacznie więcej dzięki badaniom historycznym oraz ich społecznej popularyzacji. Jego dorobek został już właściwie doceniony, a postać abp. Baraniaka stała się o wiele bardziej popularna (szczególnie w Wielkopolsce). Jakie były najważniejsze osiągniecia długoletniego metropolity poznańskiego, szczególnie w zakresie jego działalności na rzecz Episkopatu Polski?
Sekretarz prymasów Polski
Antoni Baraniak urodził się w 1904 r. w wielkopolskim Sebastianowie, pochodził z wielodzietnej i religijnej rodziny. Święcenia kapłańskie uzyskał w 1930 r. z rąk abp. Adama Stefana Sapiehy. Młody kapłan podjął studia w Rzymie, które uwieńczył w 1933 r. dwoma doktoratami.
Szybko jego wyjątkowe zdolności intelektualne dostrzegł kard. Hlond, który uczynił go swoim osobistym sekretarzem. Obowiązki te objął 1 września 1933 r. Sprawdził się znakomicie jako dyskretny, a jednocześnie niezwykle sprawny współpracownik prymasa Polski. Było to szczególnie widoczne w okresie drugiej wojny światowej, gdy losy ks. Baraniaka były ściśle związane z aktywnością kard. Hlonda. W tym czasie m.in. gromadził informacje dotyczące sytuacji w okupowanym kraju, pochodzące zarówno z prasy, jak i od rodaków, którzy zdołali uciec z Polski. Na tej podstawie kard. Hlond przygotował kilka memoriałów.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.