Krótki okres dwuwładzy i jego rezultat. O korzeniach obecnego kryzysu Kościoła

Punktem wyjścia była moja książka „Dogmat i Tiara”. W przeciwieństwie do wielu innych, często pozornych lub powierzchownych dyskusji, w tej, mam wrażenie, udało się dotknąć istoty rzeczy, a więc problemu z Soborem Watykańskim II i jego dokumentami. Jednak jak w przypadku każdej rozmowy w Internecie uczestnicy mają ograniczony czas, nie wszystko zatem można wyłożyć wystarczająco obszernie i precyzyjnie. A ponieważ program spotkał się z dużym odzewem i pojawiła się masa pytań dodatkowych, uznałem, że na dorzeczy.pl przytoczę spory fragment właśnie z „Dogmatu i Tiary”, w którym pokazywałem kluczową grę poprzedzającą zwołanie Soboru. Odpowiadam tu na najważniejsze pytanie: jak to co miało stać się początkiem odrodzenia, faktycznie stało się przewrotem i przyczyną obecnej słabości. Nie da się ukryć, że była to być może jedna z najsprawniejszych operacji politycznych, a może polityczno-teologicznych, w dziejach zachodniego chrześcijaństwa. Tyle, że czytając dokumenty i wspomnienia, można dojść do niepokojącego wniosku, że ci, którzy ją przeprowadzili, bardziej kierowali się wskazaniami „Księcia” Machiavellego niż zaleceniami Ewangelii.

XXX

„Kardynałowie Kurii Rzymskiej od początku z zapałem zabrali się do pracy najpierw w komisji przedprzygotowawczej, powołanej w 1959 roku i pracującej do 1960, następnie w komisjach przygotowawczych, na czele z najważniejszą, Centralną Komisją Przygotowawczą, której przewodniczył sam Jan XXIII. Najważniejszą komisją przygotowawczą była Komisja Teologiczna, na czele której stał sekretarz Świętego Oficjum, kardynał Ottaviani. Uznała ona, że sobór powinien się zacząć od wyznania wiary Formula nova professionis fidei, które jest „połączeniem trydenckiego wyznania wiary oraz przysięgi antymodernistycznej”.

Tekst zaaprobowany przez Ojca Świętego został wysłany 8 listopada 1961 roku do Centralnej Komisji Przygotowawczej. „»Nowe wyznanie wiary« składało się z 18 punktów ponownie potwierdzających tradycyjne prawdy katolickie, zaś potępiających serię błędów, takich jak laicyzm, odrzucenie tezy o Kościele katolickim jako jedynym Kościele, zrównanie kapłaństwa powszechnego z hierarchicznym, minimalizm w mariologii, odrzucenie doktryny dotyczącej piekła. Jednak Formula fidei nie spodobała się Centralnej Komisji Przygotowawczej, która uznała ją za przesadnie »defensywną«, została więc odłożona na bok”.