Poniżej treść laudacji, którą wygłosił Marek Jurek.
Szanowny Panie Premierze, Panie i Panowie, Drodzy Laureaci!
W jednym z największych dzieł współczesnej kultury chrześcijańskiej, w filmie „Oto jest głowa zdrajcy” Freda Zinnemanna, święty Tomasz More mówi, że kocha prawo, bo prawo jest bronią słabych. Te słowa mogłyby stać się dewizą Instytutu Ordo Iuris.
Pierwszym przedmiotem swej działalności Instytut uczynił kulturę prawną, a więc przywracanie relacji między prawem stanowionym a prawem przyrodzonym, a więc między fundamentami Konstytucji Rzeczypospolitej a polską legislacją, między godnością i wolnością ludzi a prawem, które ma je gwarantować. Po dziesięcioleciach panowania marksistowskiej, instrumentalnej koncepcji prawa, według której miało prawo być narzędziem kontroli społecznej w rękach totalitarnej władzy, po przejściu wyniszczonego przez komunizm społeczeństwa pod władzę liberalnej koncepcji widzącej w prawie jedynie gwarancje prywatnych interesów, co łatwo zamienia się w samowolę wpływowych grup interesu – misja podjęta przez Instytut Ordo Iuris miała wymiar najzupełniej narodowy.
Ale jej pełna wartość polegała i polega na tym, że nie zatrzymała się, choć mogła, na promocji zasad, na planie teoretycznym. Zasady te bowiem Instytut urzeczywistnia w niestrudzonej pracy legislacyjnej, eksperckiej i interwencyjnej, w publikacjach i na rozprawach, w codziennej walce o prawa natury ludzkiej i prawa konkretnych ludzi. Stąd płynie jego rosnący autorytet. Ale wdzięczność – jak wiadomo – nie zawsze jest cnotą narodów.
Najlepsze świadectwo Instytutowi Ordo Iuris wystawiają więc ci, którzy go atakują. Ci właśnie, którzy dziś niszczą polski język, polską kulturę prawną, całe życie społeczne. Ci, którzy wolnością nazwali zniesienie wszelkich hamulców kulturowych i estetycznych, którzy codziennie łamią prawo i lekceważą normy polskiej Konstytucji.
To oni z podziwu godną zawziętością, wbrew sądowym wyrokom – karzącym ich delatorską działalność, pomawiają Instytut o najgorsze intencje i inspiracje. Mogą Instytutowi zarzucić wszystko, pół tony złota ukryte w podziemiach Pałacu Stalina, związki z ukrytym na Marsie papieżem awiniońskim, a nawet z Al-Kaidą, ale nie są w stanie zarzucić jednego – braku kompetencji. To właśnie jakość pracy Instytutu i kompetentnie bronione racje budzą taką złość i wściekłość.
Ale nie tylko poziom analiz Instytutu Ordo Iuris i skuteczność jego prawnych interwencji tak ich złości. W nie mniejszym stopniu nie mogą znieść widoku tych młodych kobiet i mężczyzn, kwiatu polskiej inteligencji, którzy – gdy wszyscy naokoło krzyczą „moje, moje”, moje ciało, moje prawa, moje zdanie – poświęcili swe talenty i umiejętności, aby łączyć swą działalność naukową, akademicką, zawodową z codzienną pracą dla dobra wspólnego narodu.
Drodzy Państwo! Wczoraj małą nagrodę dał Wam sąd Rzeczypospolitej, w postaci obrony Waszego dobrego imienia przed pomówieniami i dezinformacją TVN-u. Dziś, żebyście wiedzieli, że „są jeszcze dziennikarze w Warszawie” odbieracie nagrodę tygodnika „Do Rzeczy”, który na swoim polu służy tej samej sprawie: Prawdzie, dobru wspólnemu, wolności i godności ludzi. Niech ten wyraz uznania będzie dla Was umocnieniem w jeszcze wytrwalszej pracy i oby Bóg pozwolił Wam oglądać coraz więcej jej dobrych owoców.
Czytaj też:
"Chcieliśmy podkreślać to, co wielkie i wspaniałe". Nagrody Strażnik Pamięci 2020 przyznane