Inną osobliwością jest papieskie rozumienie miłosierdzia: teologia nie może „kwestionować miłosierdzia Boga”, bo potrzebujemy dziś teologii pokazującej Boga „który kocha, przebacza, ratuje, wyzwala, wzmacnia i wzywa ludzi do braterskiej posługi”. To niemal dosłowne powtórzenie słów kardynała Waltera Kaspera, zauważa pch24.pl.,które Niemiec wypowiedział pod koniec 2022 roku mówiąc o przyszłości Kościoła Synodalnego: według Kaspera Kościół, który narodzi się z synodalności, będzie prezentować „odnowiony” obraz Boga, jako tego, który jest inkluzywny, włączający i akceptujący każdego. Ale akceptowanie każdego nie ma, przykro to powiedzieć, nic wspólnego z przesłaniem ewangelicznym. Nic nie pokazuje tego lepiej niż seria przypowieści o pannach mądrych i głupich czy o talentach. Nic nie jest lepszym zaprzeczeniem tych nauk niż słowa o sądzie z dwudziestego piątego rozdziału świętego Mateusza, gdzie sędzia dokonuje podziału i rozdziału na tych, który znajdą się po jego lewej i po prawej ręce.
Kiedy czytam te wielce osobliwe rozważania i wezwania do akceptacji wszelkiej różnorodności ogarnia mnie, przyznaję bezradność. Pomyślałem zatem, że być może najlepszą formą komentarza do tych słów papieskich będzie krótki fragment z mojej powieści „Epoka Antychrysta”. Już kilka razy ją przytaczałem. Wiem, niektórzy mogą kręcić nosem i wskazywać, że takie cytowanie samego siebie nie należy do dobrego tonu. Normalnie gotów byłbym się z tym sądem zgodzić. Jednak co poradzę na to, że obecni hierarchowie w Watykanie postępują tak, jakby za wszelką cenę realizowali scenariusz, który kilka lat temu przedstawiłem jako skrajną formę dystopii, rozgrywającej się w XXIII wieku?