Jestem zadowolony z tego, że to zrobiłem, bo coraz rzadziej dziennikarze słuchają, a zamiast tego przesłuchują.
Natomiast w trakcie rozmowy powiedziałem jedną rzecz, która była niezgodna z prawdą. Rzecz, która bardzo mi uwiera, bo w pewnym sensie stanowi odebranie – w moim odczuciu – czyichś zasług i przypisanie ich sobie.
Jednym z tematów rozmowy był mój dziadek – Marian Markiewicz ps. "Maryl". Opowiadając o procesie starań o uniewinnienie go, pojawił się wątek zburzenia pomnika żołnierzy radzieckich w mieście, w którym mieszkał.
I tu przechodzimy do meritum tego tekstu. W trakcie rozmowy powiedziałem, że uruchomiłem proces jego niszczenia. Jest to nieprawda. Proces ten uruchomiła i przez lata zabiegała o jego zniszczenie konkretna osoba związana z tym regionem. Uważam, że to szalenie istotne, aby to powiedzieć i doprecyzować, ponieważ była to osoba, która włożyła ogrom pracy, serca, ponosiła i do dziś ponosi konsekwencje swoich działań. W związku z tym, bardzo chciałbym postawić ją w centrum tej historii. Pani Elżbieta Słodkowska, lokalna działaczka społeczna z województwa opolskiego, która w zasadzie już w 2017 roku rozpoczęła starania o usunięcie tego pomnika. W 2019 roku składała wniosek do burmistrza, szukała środków na jego zniszczenie, wielokrotnie inicjowała dyskusje na ten temat na radzie miasta, aż wreszcie w 2022 roku złożyła oficjalny wniosek o jego usunięcie w IPN, co zakończyło się jego zniszczeniem.
W tej historii powinienem zdecydowanie wspomnieć ją, a jeśli nie, to nie mówić, że to ja uruchomiłem ten proces.
Skoro mam tę możliwość to chciałbym również uściślić dwie kwestie. W wywiadzie powiedziałem, że wyburzenie odbyło się dwa tygodnie po śmierci mojego dziadka. Podczas, gdy było to dwa dni po. Pomyliłem również liczbę zabitych Polskich żołnierzy w Bitwie pod Surkontami. Było ich – nie jak powiedziałem kilkuset – a 37. Powyżej stu zginęło żołnierzy radzieckich.
Historię łatwo zmienić, szczególnie w przestrzeni rozmów o dużym zasięgu, a niebędących w istocie rozmowami historycznymi. Jednak dotykając takich tematów – prawda historyczna i prawda w ogóle jest bardzo ważna.
Pani Elżbieta wykonała ogrom pracy społecznej na przestrzeni lat. W tym czasie za swoje działania spotykało ją wiele przykrości. Z tego, co mi mówiła, to spotyka ją to zresztą do dziś. Wierzę, że należy się jej szacunek i nazwanie jej osobą, która zainicjowała i przeprowadziła proces wyburzenia pomnika.
Pani Elu, dziękuję za pracę, którą Pani w to włożyła. Żałuję, że dziadkowi nie było dane tego zobaczyć, ale wierzę, że i on jest wdzięczny Pani oraz wszystkim, którzy uczestniczyli w procesach wyburzeniowych radzieckich pomników w całej Polsce.
Polecamy Państwu „DO RZECZY+”
Na naszych stałych Czytelników czekają: wydania tygodnika, miesięcznika, dodatkowe artykuły i nasze programy.
Zapraszamy do wypróbowania w promocji.